مالکیت زمانی؛ برخوردی معاصر برای اقامت گردشگری

با پیشرفت روزافزون علم و صنعت در سراسر دنیا، در حال حاضر صنعت گردشگری به عنوان یکی از بزرگترین موتورهای اقتصادی شهرهای جهان مطرح است و درآمد قابل ملاحظه ای را نصیب صاحبان خود کرده است؛ به گونه ای که اکثر کشورها در مسیر برنامه ریزی برای توسعه در حال سرمایه گذاری و برنامه ریزی در این بخش هستند. مالکیت زمانی یکی از مظاهر جدید این صنعت است که در سال های اخیر به صور مختلف در مناطق گردشگری جهان بازدهی اقتصادی فراوانی داشته است. در اروپا و آمریکا و با تاخیری 10 ساله در شرق آسیا و به تازگی در ترکیه و خاورمیانه، استفاده از مراکز تفریحی به روش مالکیت زمانی موجب توسعه گردشگری در میان افرادی که دارای درآمد متوسط و رو به پایین هستند، شده است. این در حالی است که این صنعت در ایران مراحل آغازین را طی می کند. هدف اصلی در این مقاله شناسایی روش های رایج مالکیت زمانی در کشورهای توسعه یافته جهان، به منظور بکارگیری به جا و سودمند آن در صنعت گردشگری ایران است. روش تحقیق در نوشتار حاضر، کیفی و بر پایه مطالعات و دیدگاه های نو در عرصه توسعه گردشگری می باشد. یافته ها نشان می دهد مالکیت زمانی به عنوان روشی نوین در صنعت گردشگری بر توسعه این صنعت تاثیرگذار خواهد بود؛ چرا که با گسترش و تنوع گونه های سفر و گردشگر، مالکیت زمانی با ارائه اشکال متنوعی از سکونت زمینه های سرمایه گذاری متنوعی در این عرصه را فراهم می کند. با توجه به اهمیت این موضوع نوپا در ایران، بجاست با بهره مندی از تجربیات جهانی، قدمی در راه افزایش آگاهی در این زمینه برداشته و از این طریق به رشد صنعت گردشگری و ارتقاء پایه های اقتصادی کشور پرداخته شود.