نقش متقابل معماری و اقلیم بر اساس بازخوانی معماری بومی و پایدار در اقلیم گرم و خشک (نمونه موردی بافت قدیم سیرجان)

این پژوهش سعی بر آن دارد تا با بررسی نقش متقابل معماری و اقلیم بر اساس بازخوانی معماری بومی و پایدار در اقلیم گرم و خشک (نمونه موردی بافت قدیمی شهر سیرجان) بپردازد. معماری بومی یا سرزمینی، می تواند به هر نوع معماری که به یک مکان خاص تعلق داشته باشد، گفته شود. این معماری ساختمان های ساده روستایی-شهری تا ساختمان های بزرگ و حتی بناهای یادمانی را دربر گیرد. معماری بومی که به دور از تخصص ها تحقق می یابد، جوابگویی به نیازهای یک جامعه را در ارتباط با عوامل طبیعی و خواسته های معنوی انسان ها عهده دار است، زیرا با مشارکت آنان، در تدبیر و در اجرا زاده می شود و از زندگی روزمره آنان الهام می گیرد و به دور از خودنمایی و برون آرایی، استقرار می یابد. از این رو، معماری بومی، بدن دارا بودن سبک و به دور از فرم و "مدل" خاص، خصیصه بدیهه ساز بودن را حفظ کرده است. به همین لحاظ، مصنوعات و معماری بومی را در مواجهه با سرزمین های ناشناخته، در پیوندی مرموز، مانوس و قابل  فهم در می یابیم. انقلاب صنعتی و پیشرفت تکنولوژی همراه با خود بحران تغییر آب و هوا و اقلیم را به جهان عرضه کرد که امروزه دامان اقصی نقاط جهان را گرفته و موجب ایجاد عکس العمل هایی نیز در این زمینه از جمله بحث توسعه پایدار شده است که در معماری تحت عنوان معماری پایدار عنوان شده است. در این نوشتار سعی بر آن است تا با بررسی نقش متقابل معماری و اقلیم بر اساس بازخوانی معماری بومی و پایدار در اقلیم گرم و خشک، که خود یکی از دلایل پایداری در این مناطق بوده است نتایجی در جهت بهبود و  احیاء کالبد و کارکرد معماری این منطقه از ایران ارائه شود. روش تحقیق در این پژوهش نوعی روش اسنادی (تحلیل اسناد بر اساس متون، نقشه ها و تصاویر) به همراه برداشت میدانی می باشد.