بررسی تاثیر آمادگی پرسنل اورژانس پیش بیمارستانی بر نحوه عملکرد آنها

وجود حوادث و بیماری ها در جامعه ی امروزی در داخل و خارج از کشور متاسفانه سیر رو به رشدی دارد. به این منظور سازمان های ناجی نیز برای غافل نشدن از این افزایش، در حال بروز رسانی اطلاعات نیروها و تجهیزات مورد استفاده برای کمک به مردم می باشند. خدمات پزشکی 115 از جمله اورژانس هوایی سبب ارائه مراقبت های پیشرفته پزشکی به بیماران و مصدومان بد حال در اسرع وقت شده است که جهت استفاده بهینه از این سیستم می بایست تجهیزات و استانداردهای آن جدید و مناسب باشد (پیله وردی و همکاران، 1386). طبق آمارهای سازمان ملل متحد در سال 2001، ایران بعد از چین، هند و بنگلادش، چهارمین کشور حادثه خیز در آسیا محسوب می شود (حسینی و شاکر، 1385). همچنین بعد از حملات قلبی، سکته مغزی و سرطان، حوادث رانندگی سومین علت مرگ و میر و اولین علت معلولیت در ایران می باشد (نجاری و همکاران، 1389). بنابراین برای حل این موقعیت های خطرناک لازم است، آمادگی و برنامه ریزی و استفاده از سیستم های پیشرفته به طور مدبرانه برنامه ریزی و تصمیم گیری شود. آمار جهانی نشان می دهد که بیش از پنج میلیون مرگ و بیش از صد میلیون ناتوانی بدلیل جراحات اتفاق می افتد که علت اصلی آنها خشونت، تصادفات، ترافیک جاده ای، سقوط، سوختگی و غرق شدن است (نصیری پور، 1388). همچنین طبق آمار ارائه شده در ایران، در هر نوزده دقیقه یک نفر بر اثر حوادث رانندگی جان خود را از دست می دهد (بهادری، 1390). مراقبت های اورژانس پیش بیمارستانی برای امدادرسانی به بیماران اورژانسی شامل حوادث ترافیکی و بیماران داخلی، می باشد. کلمه اورژانس به معنای اضطرار و فوریت در کارها می باشد و بیمار اورژانسی کسی است که جان او در چند دقیقه به خطر بیفتد (فتاحی و همکاران، 1392). مراقبت های طبی پیش بیمارستانی به آن دسته از مراقبت هایی گفته می شود که از بالین بیمار شروع و در اورژانس بیمارستان خاتمه می یابد (بک و همکاران، 2005). همچنین واحد اورژانس جزء با اهمیت ترین سیستم های مراقبتی سلامت در جهان است که فاکتورهای مهمی مثل استفاده صحیح از تجهیزات کاری و نیروی انسانی موثر و توانا جهت بهتر شدن این سیستم به عنوان پایه و اساس می باشد (مرتضوی، 2012). لزوم داشتن آمادگی کامل در بین نیروهای اورژانس جهت حضور در ماموریت های محوله و انجام مراقبت های اولیه برای آسیب دیدگان ضروری است. نیروهای اورژانس پیش بیمارستانی در حفظ زندگی بالقوه مداخلاتی مثل احیای قلبی و ریوی و حفظ راه هوایی، همچنین حمل و نقل صحیح را مراکز مناسب انجام می دهند (جوناتان و همکاران، 2012). آمادگی بدنی را اینگونه می توان بیان کرد که شامل آمادگی فعال، عدم اتلاف وقت جهت اعزام، تمرکز حواس، تشخیص بیماری و درمان به موقع می باشد (فتاحی و همکاران، 1392). وجود ماموریت های غیره منتظره در اورژانس 115 آمادگی پرسنل را تحت تاثیر قرار می دهد و بنابراین لزوم بالا رفتن آمادگی نیروهای اورژانس را می طلبد. موسوی (1391) معتقد است که هر قدر انتظار ماموریت های غیرقابل پیش بینی بیشتر باشد حس آماده بودن پرسنل نیز افزایش میابد. حوادث غیرمترقبه در واقع یک نابسامانی غیرقابل پیش بینی است که لزوم آن، بررسی و ارتقای آمادگی کنونی در جهت کاهش نابسامانی یاد شده است (گوزلیان و همکاران، 1385). این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آمادگی پرسنل اورژانس بر نحوه ی عملکردشان در ماموریت ها انجام گرفته است.