اثر مصرف مورفین خوراکی بر تکوین سلول های بخش مادری و جنینی جفتی در موش صحرایی نژاد ویستار

زمینه و هدف: مطالعات قبلی نشان داده است که مصرف مورفین در طی بارداری می تواند موجب تاخیر در نمو جفت و جنین در نتیجه ایجاد نقایص جنینی گردد. این پژوهش به بررسی اثر مصرف مورفین توسط مادر باردار بر تکوین سلول های بخش های مادری و جنینی جفت از موش های بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار پرداخته است.

روش کار: در این تحقیق از موش های بزرگ آزمایشگاهی نژاد ویستار با محدوده وزنی 170-200 گرم استفاده شد. گروه مورد پس از بارداری، مورفین را با دوز mg/ml 0.5 در آب آشامیدنی و گروه کنترل آب آشامیدنی خالص دریافت می کردند. در روز 14و 17 بارداری موش های باردار با کلروفرم کشته شده و جفت به همراه رحم طی عمل جراحی از بدن حیوان خارج و به منظور فیکس شدن به مدت چهارده روز در محلول فرم آلدئید 10% قرار گرفتند. سپس جفت ها به همراه رحم فیکس شده مراحل پردازش بافتی را طی کرده و پس از برش گیری و رنگ آمیزی با روش هماتوکسیلین- ائوزین از نظر تکوین ضخامت لایه ها و تعداد سلول های بخش های مادری و جنینی مورد بررسی میکروسکوپی قرار گرفت و توسط نرم افزار موتیک ارزیابی شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون (unpaird sample t-test) استفاده شد.

یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد مصرف مورفین باعث افزایش ضخامت بخش مادری جفت هم چنین افزایش تعداد سلول های بخش جنینی و مادری جفت می شود.

نتیجه گیری: مصرف مورفین خوراکی می تواند از تکوین و عملکرد طبیعی سلول های جفتی جلوگیری کند. این نقص در جفت رت های باردار معتاد به اپیوئیدها قابل مشاهده است.