بررسی الگوهای بومی اقلیمی به منظور تدوین مفهوم پایداری (نمونه موردی: اقلیم معتدل و مرطوب)

اقلیم در معماری سرزمین ایران همواره از عوامل تعیین کننده در عرصه معماری بوده است. بنابراین به نظر می رسد، کنکاش پیرامون مفاهیم و مبانی اقلیمی امری ضروری در جهت بازشناسی معماری بومی هر سرزمین باشد. اقلیم معتدل و مرطوب همواره در طول تاریخ معماری خود و در پردازش به مفاهیم و اصول معماری در رابطه مستقیم با اقلیم عجین بوده است. تاثیر اقلیم و شرایط آن بر شکل، کالبد، ریخت و غیره، ساختار معماری در این بوم به صورت مشهود دیده می شود. هدف از نگارش این پژوهش دستیابی به شرایط آسایش انسان در جهت معماری پایدار در ساختمان های سنتی و معاصر مناطق معتدل و مرطوب می باشد. در پژوهش حاضر که از طریق مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی– تحلیلی، بررسی شده است، نتایج حاصله، نشان می دهد پایداری و اصول رعایت اقلیمی جزء جدا نشدنی از معماری و ساخت و ساز بوده و هست و به کارگیری این اصول نه تنها محیط و فضای آسایشمند، بلکه کمک به محیط زیست و بقای بشر است.