ارائه راهکارهای احیاء در مناطق رودکناری با هدف توسعه ی تفرجگاه های درون شهری (نمونه موردی حاشیه رودخانه زاینده رود اصفهان)

گسترش ناموزون شهرها بدون بهره گیری از توان های محیط های طبیعی، تعادل بین شهر و طبیعت را مختل نموده است. رودخانه های شهری به عنوان یکی از عناصر ساختار اکولوژیکی شهرها می توانند نقش مؤثری درجهت ایجاد تعادل بین فضای انسان ساخت شهر و طبیعت و ارتباط انسان با طبیعت ایفا نمایند. با تأمل در نقش و جایگاه رودخانه زاینده رود در ایجاد چشم انداز شهری، این آب کنار پتانسیل تبدیل شدن به محور گردشگری و تفریحی در شهر را دارا می باشد. هدف از پژوهش حاضر احیا کناره آب رودخانه زاینده رود در جهت توسعه ی تفرجگاه های درون شهری به منظور جذب حداکثری گردشگران است. روش پژوهش در این مقاله کیفی از نوع توصیفی- تحلیلی و شیوه ابزار تحقیق، اسنادی و کتابخانه ای می باشد. بنابراین شناخت کلیه لایه های محیطی – کالبدی موجود این آبکنار در شرایط کنونی و تجزیه و تحلیل آن در جدول swot و بررسی نارسایی های موجود در تفرجگاه از طریق شناخت و تحلیل منظر اکولوژیک –بصری، شناخت و تحلیل الگوهای رفتاری گردشگران با استفاده از و در نهایت ارزیابی توان تفرجی spss پرسشنامه و نرم افزار آماری بر اساس شاخص شیب در جهت توسعه تفرجگاه رودکناری در محیط  gisصورت گرفته است. نتایج تحقیق نشان دهنده ی آن است که با تعیین حریم برای رودخانه، ایجاد محورهای پیاده پیوسته، جلوگیری از اختلاط آب های آلوده با آب آن، حفاظت و گسترش پوشش گیاهی، حفاظت از دیدها و منظرهای باز و منظرسازی متعدد و تبدیل آن به مکانی مناسب برای فعالیت های متنوع می توانند در احیای محور رودخانه زاینده رود به عنوان یک شریان حیاتی زیست محیطی، تفریحی و خدماتی در بهبود کیفیت زندگی در شهر اصفهان مؤثر واقع شوند.