خودبسندگی در معماری

خودبسندگی در معماری به معنای تلقی معماری به عنوان یک ارگانیسم زنده به صورتیکه طراحی آن بر اساس سایت و موقعیت قرارگیری آن باشد و طرح هوشمندانه به ویژگی های اجتماعی، فرهنگی، زیرساختی و اقتصادی پیرامونش پاسخ دهد، موضوع آشنایی است، اما فرآیند رسیدن به آن یا چگونگی شکل گیری آن به سادگی قابل فهم نیست. سایت و موقعیت قرار گیری بنا، اقلیم، فناوری، آسایش و موارد بسیار دیگری می تواند در خودبسندگی معماری تعیین کننده باشد و درک آن را پیچیده کند.از طرفی ضرورت توجه به بهینگی و استفاده هوشمندانه از منابع محدود موجود مسئله ای است که همواره برای طراحان چالش برانگیز بوده است چرا که ارتباطی غریزی بین انسان و سایر سیستم های زنده وجود دارد که این فرضیه مبنای طراحی زیست محیطی است که متعاقب آن مفاهیمی چون اکو دیزاین، معماری پایدار، و... مطرح شد. امروزه نیز انسان با چالشی مواجه است که شکل تازهای از زیستن را طلب کرده و به باز تعریف فضاهای قابل سکونت میانج امد؛ در واقع مسکن هایی هرچه پایدارتر که در مدلی ایده آل به سکونتگاه های خودبسنده ختم می شوند. بنابراین هدف این مقاله درکنار ارائه تعریف صحیحی از خودبسندگی که در آن حفظ و مدیریت منابع و استفاده هوشمند از آن مدنظر است، دستیابی به الگوهایی پایدار و خودبسنده است که این امر با ارائه هفت نوع دسته بندی در مورد خودبسندگی که منجر به دستیابی به شهرها و به طور کلی جوامع انسانی خودبسنده می شود، حاصل می شود .