بررسی عامیانگی و شکوه واژگان در اشعار فروغ فرخزاد

زبان عامیانه ساخته ی توده ی مردم است که سنت و اندیشه ی آن ها را نشان می دهد. این زبان با لحن و نثر متفاوت با زبان معیار در باین گروه خاص از مردم متداول است که در بین تحصیل کردگان کمتر استفاده می شود. این زبان را به خاطر زنده و رایج بودنش می توان سرچشمه زبان علمی و ادبی دانست. فروغ فرخزاد نیز مانند بسیاری از شاعران معاصر از این زبان بهره برده است و واژگان عامیانه و اصطلاحات عامیانه را در اشعار خود به کار برده است که باعث درک بهتر خواننده و ایجاد صمیمیت بین شاعر و خواننده می شود. این مقاله بر آن است تا به ارایه نمونه هایی از کاربرد این مشخصه در اشعار فرخزاد بپردازد.