تحلیل نقش و شخصیت پردازی زنان در داستان«ویران می آیی»، اثر حسین سناپور

شخصیت از مهم ترین عناصر داستانی است که، بیانگر ویژگی های ساختاری و گفتمان حاکم بر فضای داستان است. شخصیت های داستانی بازنمود ویژگی های جامعه شناختی و بازنمایی شخصیت های واقعی زندگی انسان ها هستند. جایگاه زنان در ادبیات کهن ایران، درگیر با عرف عمومی حاکم بر بینش اجتماعی جامع بوده است. شخصیت های زن در ادبیات ایران پس از مشروطیت نقش و حضوری پر رنگ یافتند و محوریت قهرمانان مذکر داستان ها به زنان تغییر یافت. بسیاری از داستان نویسان معاصر، چندین تن از شخصیت های زن را در داستان های خود محور کار قرار داده اند. حسین سناپور یکی ازنویسندگانی است که در رمان ویران می آیی، با تکیه بر وقایع سیاسی و اجتماعی دهه هفتاد تهران، به توصیف اعمال و رفتار شخصیت های زن پرداخته است. روش پژوهش در این مقاله، توصیفی- تحلیلی بر پایه مطالعات کتابخانه ای و یادداشت برداری است. در این گفتار، به تحلیل نقش و جایگاه زنان در ساختار اجتماعی شهری دهه هفتاد پرداخته شده و شخصیت پردازی زنان از منظر شیوه های شخصیت پردازی، اصلی و فرعی، ساده و جامع، ایستا و پویا، قراردادی و ... بیان شده است. به نظر می رسد نویسنده، با درگیر کردن شخصیت های زن داستان در فعالیت های سیاسی دهه هفتاد، به نقد سیاست و بازی های حاصل از آن پرداخته است. زنان داستان در تقابل با یکدیگر و مردان قرار گرفته اند. نویسنده از هر دو شیوه شخصیت پردازی مستقیم و غیرمستقیم استفاده کرده است. شیوه شخصیت پردازی زنان از طریق عمل و رفتار، نام، گفتگو، تک گویی درونی، جریان سیال ذهن، توصیف محیط و قیافه ظاهری است. پرداخت شخصیت ها بر مضمون داستان غلبه پیدا کرده است.