ارزیابی روش های تأمین مسکن اقشار کم درآمد (مطالعه موردی شهر سنقر)

مسکن کالایی با دوام، غیرمنقول، چند بعدی، غیرهمگن و بسیار پرهزینه است و در سازمان اجتماعی فضا نیز نقش بسیار مؤثری دارد. فقر مسکن یکی از جلوه های بارز کشورهای در حال توسعه به شمار می آید. تأمین مسکن برای گروه های کم درآمد شهری از مهم ترین مسائل و چالش های پیش روی کشورهای جهان برای دستیابی به توسعه پایدار محسوب می شود. مهم ترین روش برای رسیدن به هدف تأمین مسکن گروه های کم درآمد شهری، بهم پیوستن فعالیت ها بین بخش های عمومی و خصوصی در جامعه می باشد. هدف از انجام این پژوهش، مطالعه و بررسی روش های مختلف تأمین مسکن اقشار کم درآمد در سطح جهانی و هم چنین ایران، همچنین ارزیابی سیاست های مختلف تأمین مسکن اقشار کم درآمد در شهر سنقر می باشد. جمع آوری اطلاعات در این پژوهش نیز به صورت مطالعات اسنادی، پرسشنامه انجام شده است. پس از استخراج اطلاعات، سیاست ها و دیدگاه های موجود در زمینه مسکن گروه های کم درآمد شهری، در گروه های مختلف دسته بندی و در نهایت با از نرم افزارهای excel و spss اطلاعات بدست آمده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان دهنده این مطلب است که برنامه ریزی شهری در ایران همواره از رویکرد برنامه ریزی سنتی تأثیر پذیرفته است و بر این اساس اغلب تبعات مثبت برنامه های شهری نصیب گروه های با درآمد بالاتر می شود. بسیار ضروری است که سیاست های شهری به گونه ای تدوین و طراحی شوند که دهک ها پایین جامعه شهری از این سیاست ها بهره مند شوند.