بررسی الگوهای معماری سنتی ایران جهت دستیابی به الگوهای معماری معاصر با رویکرد هویت فرهنگی

یکی از شاخص ترین مظاهر تمدن هر قوم و ملتی هنر معماری آن می باشد. بناهایی که در طول تاریخ بشریت به دست انسان ساخته می شود، جلوه هایی از نگرش او به جهان هستی است که مبین قوّه فکری و ساختار فرهنگی اجتماعی افراد آن جامعه است. این برداشت که معماری می تواند دیدگاهی طبیعی یا مافوق طبیعی داشته باشد در هر حال خارج از تأثیر محیط اطراف و اقلیم جغرافیایی انسان و فرهنگ حاکم بر آن جامعه نیست. معماری ایران که به صورت های گوناگون در بناهای مختلف متجلی گشته، جایگاه خاصی را در معماری جهان داراست که در آن، فرهنگ ها، عقاید و رسوم و آیین ها در شرایط جغرافیایی و اقلیمی مختلف نمود بارزی دارد. تزیین و آرایش ساختمان که جزء لاینفک معماری ایرانی محسوب می شود در آجرکاری، کاشی کاری، گچبری و آینه کاری در کنار قالی بافی، گلیم بافی، قلم کاری، سفالگری، منّبت کاری، کنده کاری چوب، گره چینی و هم چنین سایر دست آوردهای صنایع دستی نمود یافته و پیوندی یگانه ایجاد نموده که فضای معماری ایران را آکنده از زیبایی معنوی میسازد و این خود زیبایی ظاهری را نیز به همراه دارد. در این میان دغدغه پیوند با گذشته و عدم توفیق در به وجود آوردن یک جریان معماری که بتواند به صورت صحیح تداوم بخش و تکامل دهنده تاریخ معماری ایران باشد و سهمی را نیز در معماری معاصر جهان به خود اختصاص دهد، موجب شد که اخیراً برخی از معماران ایرانی به استفاده از الگوهای معماری گذشته در کنار سبک ها و تکنولوژی های نو درجهان معماری امروز روی آورند. درهمین راستا در این مقاله تلاش شده است تا با شناسایی الگوهای معماری ایران و نحوه بکار گیری تکنولوژی های نوین کمک به ساخت بناهایی با الگوهای اصیل معماری ایرانی شود.