تکیه گاه های الاستومری محصور نشده به عنوان جداساز لرزه ای: تاریخچه و چالش ها

تکیه گاه پل یک المان تاثیرگذار در رفتار پل به حساب می آید. اخیراً نگاه متفاوتی نسبت به یکی از تکیه گاه های رایج یعنی تکیه گاه های الاستومری محصور نشده که برای تحمل تغییر شکل های سرویس نظیر دما، ترمز و ... طراحی استفاده می شوند ایجاد شده، و آن هم استفاده از آن ها به عنوان جداساز لرزه ای است. در این تحقیق ضمن ارائه پیشینه موجود در خصوص تکیه گاه های مذکور برای هر دو عملکرد تحت شرایط سرویس و بارگذاری دینامیکی، معضلات پیش روی این رویکرد برای استفاده یه عنوان جداساز لرزه ای مورد بررسی قرار گرفته است. علی رغم تمام مشخصات قابل قبول این تکیه گاه ها، نظیر شکل پذیر بالا، که در مطالعات تجربی موجود نیز کاملا مشهود است، کماکان مجهولات و کاستی هایی در رفتار این تکیه گاه ها موجود است که امکان استفاده از آن ها را به طور عام و برای هر سازه ای و در هر منطقه ای با هر نوع ترازی از لرزه خیزی را دچار تردید می سازد. در این تحقیق، این مجهولات در دو دسته کلی میرایی پائین و عدم امکان پیش بینی رفتار دسته بندی و مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این بررسی ها حاکی از آن است که استفاده از تکیه گاه های الاستومری محصورنشده به عنوان سیستم جداسازی نیازمند ملاحظات فراوانی است و می بایست با احتیاط فراوان در طراحی پل های جدیدالاحداث مورد استفاده قرار گیرد.