سنجش اثرات مهاجرت بین استانی بر شاخص کالبدی و سکونتگاه های غیررسمی 90 _ 1375، مطالعه موردی؛ استان اصفهان

مهاجرت امروزه بهعلت گستردگی، همه جوامع بشری را به نحوی با چالش های مختلف اجتماعی روبه رو ساخت هاست و در دهه های اخیر ازمیان انواع مهاجرت داخلی، سهم مهاجرت های بین استانی در کشور ایران به طور قابل توجهی افزایش یافته است. همچنین گاه با هجوم مهاجرت های بی رویه و افزایش سریع جمعیت، شهرها و مادرشهرهای منطقه ای، دستخوش انواع آسیب های اجتماعی و بالتبع گسترش فیزیکی بی نظم و پیامدهای کالبدی چون افزایش پهنه های اسکان غیررسمی می گردد. براین اساس مهاجرت نقش مهمی در ابعاد کالبدی و گستره ی اسکان غیررسمی ایفا می کند، و این پژوهش؛ به مطالعه پیرامون مهاجرت های بین استانی در استان اصفهان، و پیامدهای آن بر ابعاد کالبدی و پدیده اسکان غیررسمی پرداخته است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع علی_همبستگی، جامعه آماری آن؛ شهرستان های بیست ویک گانه استان اصفهان و روش مطالعه به روش اسنادی است؛ به این صورت که اطلاعات و داده های تحقیق از نتایج تفصیلی سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ماتریس مهاجرتی و سالنامه آماری مرکز آمار ایران طی دو دوره سرشماری 85 _ 1375 و 90 _ 1385 استخراج شده است، سپس داده های مذکور را با استفاده از نرم افزارها، gis , spss, excellو آماره های استنباطی پیرسون، رگرسیون خطی و شاخص ترکیبی به روش اختلاف مقیاس میانگین مشتمل بر چهار شاخص؛ اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و برخورداری مورد سنجش قرار داده و به نتایج زیر دست یافته ایم؛ مقصد عمده مهاجران واردشده به استان اصفهان؛ شهرستان های اصفهان و شهرستان های مرکزی شامل؛ برخوار و میمه، لنجان، کاشان، نجف آباد می باشد. علاوه بر آن شهرستان های اصفهان، برخوار و میمه، نجف آباد و خمینی شهر بالاترین رتبه را از جهت میزان اسکان غیررسمی طی دو دوره سرشماری دارا بوده است و مهاجرت ورودی و خروجی اثر معنی داری بر شاخص اسکان غیررسمی (شاخص ترکیبی) داشته است. هم چنین مهاجرت ورودی تنها در دوره 90 _ 1385 با شاخص کالبدی رابطه معنادار دارد. در آخر نیز، راهکارهایی چون: شناسایی دقیق محله های مهاجرپذیر و مستعد اسکان غیررسمی توسط طرح های اجرایی توسط شهرداری ها در جهت کاهش وضعیت نابه سامان در شهرستان های خمینی شهر، اصفهان، برخوار و میمه نیز ارائه شده است.