ارزیابی روش های آب بندی پی بر میزان تراوش سد نرماب

در اکثر موارد سدهای خاکی روی لایه های آبرفتی که از نفوذپذیری قابل ملاحظه ای برخوردار هستند احداث می گردند. لذا کنترل تراوش و محاسبه جریان عبوری در پی از اهمیت فراوانی برخوردار است. در صورتی که تراوش از پی سدهای خاکی کنترل نشود ممکن است در دراز مدت، با وقوع پدیده رگاب، خسارات جبران ناپذیری به سد وارد شود. بر این اساس کنترل تراوش در پی سدهای خاکی به منظور محدود کردن میزان تراوش آب، حفظ پایداری خاکریز پائین دست و جلوگیری از فرسایش ذرات خاک، اهمیت زیادی دارد. جهت کنترل تراوش پی روش های مختلفی از جمله احداث پتوی نفوذناپذیر بالادست، ترانشه های رسی، پرده تزریق و دیوار آببند وجود دارد. با توجه به عمق زیاد آبرفت پی سد مورد مطالعه، برداشت لایه مورد نظر تا رسیدن به سنگ بستر سالم میسر نبوده و استفاده از پرده تزریق آب بند به دلیل عدم تزریق پذیری جنس لایه های پی آن غیر ممکن می باشد. بر این اساس در این تحقیق از پتوی رسی بالادست و دیوار آب بند برای کنترل تراوش در پی سد خاکی مورد مطالعه استفاده گردیده و با هم مقایسه شده است. اساس این روش ها افزایش طول مسیر خطوط جریان و در نتیجه کاهش گرادیان هیدرولیکی و دبی جریان نفوذی است. تحلیل تراوش از پی و بدنه سد در حال ساخت نرماب به روش اجزای محدود و با استفاده از نرم افزار seep/w در حالت- steady state انجام شده است. با کمک این برنامه ترسیم خطوط جریان و هم پتانسیل و محاسبه دبی عبوری برای مقطع مشخصی از خاک صورت گرفته است. نتایج نشان می دهند که پتوی رسی با ضخامت 2 و 5 متر و طول های مختلف 50، 100 و 150 متر در مخزن سد تأثیر بسیار اندک در کاهش تراوش داشته ولی دیوار آب، بند با کاهش حدوداً 26% گزینه ی مناسب برای کنترل تراوش پی آبرفتی این سد می باشد.