بررسی و تحلیل علل و جریان های مهاجرت های بین استانی 90 _ 1375 مطالعه موردی؛ استان اصفهان

در دهه های اخیر، مهاجرت های داخلی تأثیرات گسترده ای بر پویایی جمعیت داشته است و ازمیان انواع مهاجرت داخلی، سهم مهاجرت های بین استانی در کشور ایران به طورقابل توجهی افزایش یافته است. از طرفی استان اصفهان نیز به یکی از استان های مهاجرپذیر در موازنه مهاجرتی کشور مبدل شده است. بنابراین به نظر می رسد، بررسی و تحلیل مهاجرت های بین استانی در سطح استان های کشور به منظور شناخت تبادل جمعیتی و جلوگیری از پیامدهای زیانبار آن از اهمیت ویژهای برخودار باشد. از این رو این پژوهش به مطالعه پیرامون وضعیت و جریان های مهاجرت های بین استانی با استفاده از ماتریس های مهاجرتی و تعیین مهم ترین علل این مهاجرت ها طی دوره 90 _ 1375 در استان اصفهان پرداخته است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع علی_همبستگی، جامعه آماری؛ شهرستان های بیست و یک گانه استان اصفهان و روش مطالعه به روش اسنادی است؛ به این صورت که اطلاعات و داده های تحقیق از نتایج تفصیلی سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ماتریس مهاجرتی و سال نامه آماری مرکز آمار ایران طی دو دوره سرشماری 85 _ 1375 و 90 _ 1385 استخراج شده است، سپس داده های مذکور را با استفاده از تحلیل های ثانویه نرم افزارهای spss, excell، آماره های توصیفی و استنباطی پیرسون موردسنجش قرار داده و به نتایج زیر دست یافته ایم؛ تمرکزگرایی چشم گیری در اسکان مهاجران ورودی به چشم می خورد؛ به گونه ای که مقصد عمده مهاجران واردشده به استان اصفهان؛ شهرستان های اصفهان و شهرستان های مرکزی شامل؛ برخوار و میمه، لنجان، کاشان، نجف آباد می باشد. هم چنین پدیده مهاجرت و فاصله رابطه ای معکوس دارد؛ به این صورت که بیش ترین تبادل جمعیت استان با استان های همجوار چون؛ تهران، خوزستان، چهارمحال بختیاری و فارس است. علاوه برآن دستیابی به اشتغال و تحصیل در درجه اول و دستیابی به مناطق با میزان خدمات، درصد شهرنشینی و جمعیت بالاتر در درجه دوم از مهم ترین انگیزه های مهاجرتی طی دوره مطالعاتی مذکور به شمار می رود، در این راستا راهکارهایی چون: تدوین سیاست های تعادل منطقه ای در جهت توزیع متعادل اسکان مهاجران و تقویت فرصت های اشتغال در شهرستان های محروم، در جهت کاهش مهاجران خارج شده و جذب مهاجران از سایر استان ها نیز ارائه شده است.