منشاء طراحی خانه در ادیان مختلف- نمونه موردی خانه اسلامی ایرانی، انصاری در شهر ارومیه

معماری فرایندی است که بستگی مستقیم به اعتقادات مردم و در کل به مذهب و دین آن ها دارد از آنجایی که ما در هر منطقه و کشوری معماری خاص خودش را مشاهده می کنیم می توان پی برد که دین و مذهب اصلی ترین نقش را در معماری ایفا می کند و دیگر عوامل را از قبیل توپوگرافی منطقه، آب و حتی اقلیم را تحت الشعاع قرار می دهد ولی نباید به جبرگرایی مذهبی متوسل شد چون کار اشتباهی است که دیگر عوامل به غیر از مذهب و دین را نادیده گرفت. مذهب تاثیر خود را بر بناها بیش تر از سایر عوامل نشان می دهد چنانچه می بینیم در دو منطقه که از نظر شکل زمین و آب و هوا اقلیم و ... در شرایط بکسانی هستند دو گونه متفاوت خانه ها را مشاهده می کنیم پس شکل بنا ها ریشه در ارزش و اعتقادات مردم دارد. تاثیر اسلام در ایران و سایر کشور ها به گونه ای بوده است که مثلا دیوار بلند دور حیاط برای جلوگیری از دیده شدن درون خانه، درو گرایی، جدا کردن بخش های خصوصی و عمومی، ارتفاع کم و خاکی بودن که در ریشه در ساده زیستن و حجاب و در کل اسلامش دارد. در عوض در بناهای مسیحی می بینیم که ساختمان را به اوج رسانده اند و از اشکال تیز و بالا رونده استفاده زیاد شده است. شکل مثلث که نشانه ماورا و عروج به خدا را دارد در بناهای مسیحی به وفور استفاده شده است. در بناهای اسلامی گنبد که بسیار استفاده شده است نشان دهنده وحدت است که نقوش روی آن به وسیله هندسه نرم گیاهان به سوی نقطه اوج یعنی نوک گنبد و در نتیجه به سوی معبود حرکت می کند و از وحدت به کثرت و از کثرت به وحدت را تجلی می کند. در بودا که ریشه همه اعتقادات آن ها از بودای واحد گرفته شده است به پیکره سازی و نگاره گری بیشتر از معماری اهمیت قائلند. ساختمان های بودا دارای چندین طبقه بوده و بیشتر به طبیعت کشیده شده است و با گوشه های تیز و سقف های بخصوص خود معرفی کننده اعتقادات بوداست. بودا به چند بخش تبدیل شده است که در هند معروف استوپا، در چین معروف به پاگودا، در ژاپن معروف به شینتو که هر کدام خصوصیات خاص خود را داراست. در ادامه این مقاله می خواهیم بررسی کنیم که معماری آن قدر گسترده و وسیع است که هزاران نفر می تواند معماری کنند و هر کدام دارای سبک خاص و متمایزی باشند و معماری هر کدام از آن ها جدا و متمایز باشد که همه عوامل نشات گرفته از ارزش ها، اعتقادات و نوع نگرشی است که انسان نسبت به طبیعت جهان پیرامون خود را دارد.