اثر نفوذپذیری دیوار موازی روی عملکرد هیدرولیکی آن پیرامون تکیه گاه پل

اهمیت مطالعه در مورد پیش بینی آبشستگی در تکیه گاه پل ها و راه های کاهش آن به خوبی روشن است. هدف از این تحقیق بررسی اثر نفوذپذیری دیوار موازی روی عملکرد هیدرولیکی آن پیرامون تکیه گاه پل است. آزمایش ها در فلومی به طول 10 متر و عرض 30 سانتی متر انجام گرفت. در تمامی آزمایش ها، تکیه گاه با دیواره عمودی به طول 8 سانتی متر بود. از دیوارهای موازی با طول هایی برابر ضرایبی از طول تکیه گاه (2، 1.5، 1.25، 1، 0.75، 0.5 برابر) به کار گرفته شد. دو نسبت استغراق 25 و 50 د رصد و سه نفوذپذیری صفر، 25 و 50 درصد مورد استفاده قرار گرفت. آزمایش ها در شرایط آب زلال و تنظیم دبی و عمق جریان در حد آستانه حرکت رسوبات (0.95=u/uc) انجام گرفت. به طور کلی دیوار موازی می تواند با تغییر الگوی جریان پیرامون تکیه گاه، حداکثر عمق بی بعد آبشستگی را از دماغه بالادست تکیه گاه دور کرده و با عمق کم تری به پای دیوار موازی منتقل می کند. افزایش گام به گام نسبت بی بعد طول دیوار موازی به طول تکیه گاه، باعث کاهش هر چه بیش تر عمق بی بعد آبشستگی دماغه بالادست تکیه گاه و پای دیوار موازی می شود؛ اما افزایش نفوذپذیری به ترتیب باعث افزایش و کاهش عمق بی بعد آبشستگی در دماغه بالادست تکیه گاه و پای دیوار موازی می شود. با توجه به نتایج تحقیق، استفاده از دیوار موازی به طولی به اندازه 1.25 برابر طول تکیه گاه پل، نفوذپذیری 50 درصد و نسبت استغراق 25 درصد، به ترتیب باعث 45 و 67 درصد کاهش عمق بی بعد آبشستگی در ناحیه دماغه بالادست تکیه گاه و پای دیوار موازی نسبت به حالت شاهد خواهدشد.