تاثیر یک دوره بازی منتخب بر بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر

زمینه و هدف: کم توانی ذهنی، یکی از متداول ترین معلولیت های ذهنی است که در افراد استثنایی رخ می دهد و حدود 3 درصد از جمعیت جهان را به خود اختصاص داده است و مهم ترین نشانه این افراد کارکرد پایین ذهن نسبت به همسالان خود است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات بازی درمانی بر عوامل آمادگی جسمانی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود.

روش کار: پژوهش از نوع کاربردی بود و در آن، از طرح شبه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. نمونه آماری 30 دانش آموز پسر کم توان ذهنی بودند که در دو گروه قرار گرفتند: گروه اول (کنترل): 15 نفر با میانگین سنی 1.78± 10.57 سال، قد 8.39± 134.42 سانتی متر و وزن 17.42 ±31.92 کیلوگرم؛ گروه دوم (تجربی): 15 نفر با میانگین سنی 1.48 ± 9.73 سال، قد 9.48± 128.33 سانتی متر و وزن 5.77±25.93 کیلوگرم. آزمودنی ها از طریق نمونه گیری تصادفی (در دسترس) انتخاب شدند و اطلاعات فردی آن ها مانند قد، وزن، هوش و سوابق پزشکی، با استفاده از پرونده پزشکی شان به دست آمد. برنامه تمرینی گروه تجربی شامل بازی های مرتبط با تعادل، آمادگی هوازی و چابکی بود. آزمودنی ها تمرینات را در هشت هفته (سه بار در هفته) انجام دادند. برای ارزیابی تعادل پویا از تست تعدیل شده ی ستاره و برای ارزیابی تعادل ایستا از آزمون تعادلی لک لک استفاده شد. پس از آزمون نرمال بودن توزیع داده ها از طریق آزمون شاپیرو-ویلک، از آزمون t زوجی برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون و برای مقایسه بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد.

یافته ها: نتایج نشان داد که بین تعادل ایستا و پویا (در هر سه جهت قدامی، خلفی- داخلی و خلفی- خارجی) در دو گروه تجربی و کنترل قبل و پس از تمرینات اختلاف معنی داری وجود دارد (0.05 p≤).

نتیجه گیری: افراد کم توان ذهنی در مقایسه با افراد طبیعی در رشد حرکتی تاخیر دارند که به نظر می رسد باعث کاهش تعادل در آن ها می شود. پژوهش حاضر با توجه به ضعف تعادل در کم توانان ذهنی و اهمیت تعادل در فعالیت های روزمره و تاثیر بازی های مختلف جسمانی بر تعادل نشان داد که این بازی ها باعث بهبود تعادل در این افراد می شود.