تاثیر سرعت های مختلف خود گفتاری بر زمان بندی پیش بینی انطباقی

زمینه و هدف: یکی از مهارت های مهم و پرکاربرد در زندگی و به خصوص در ورزش، زمان بندی پیش بین انطباقی است. از طرفی دیگر خودگفتاری یکی از مهارت های ذهنی است که تاثیرات مثت آن در بهبود عملکرد ورزشکاران مورد تایید قرار گرفته است. با این حال، تاکنون سرعت بیان خود گفتاری مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا، هدف پژوهش حاضر، تعیین تاثیر سرعت های مختلف خودگفتاری بر زمان بندی پیش بینی انطباقی بود.

روش کار: 36 دانشجوی کارشناسی راست دست و بدون مشکلات بینایی (با میانگین سنی 23.44±1.949) در این پژوهش مشارکت داشتند. ابتدا 10 کوشش به عنوان پیش آزمون توسط دستگاه دیجیتالی تخمین سرعت dtsart مدل-takaei) 1108 (جهت ارزیابی توانایی پیش بینی استفاده شد. سپس افراد به صورت تصادفی به 3 گروه خودگفتاری انگیزشی با سرعت بالا (7تکرار در 20 ثانیه)، خودگفتاری انگیزشی با سرعت پایین (3 تکرار در 20 ثانیه) و گروه خودگفتاری با سرعت ترجیحی تقسیم شدند. عبارت خود گفتاری انگیزشی آشکار شامل "من می توانم پیش بینی دقیقی داشته باشم" بود.

یافته ها: نتایج آزمون تی وابسته نشان داد خطای مطلق در گروه های خودگفتاری با سرعت بالا (0.4=p) و سرعت ترجیحی (0.5=p) کاهش معنی داری داشت اما خود گفتاری با سرعت پایین تفاوت معنی داری در خطا ایجاد نکرد. هم چنین، نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه تفاوت معنی داری را بین گروه ها در پس آزمون نشان نداد.

نتیجه گیری: در مجموع با توجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد خود گفتاری با سرعت بالا و ترجیحی آثار بهتری در بهبود پیش بینی افراد داشته و به مربیات پیشنهاد می شود به ورزشکاران خود اجازه دهند با سرعت ترجیحی خودشان خودگفتاری را انجام دهند و یا با بازخورد، خودگفتاری شاگردانشان را به سمت خود گفتاری با سرعت بالا سوق دهند.