روش شناسی ساخت نشانگر مرکب: مروری بر مراحل وزن دهی و تجمیع

نشانگرهای مرکب در سال های اخیر محبوبیت بسیار زیادی را در حوزه های تحقیقاتی بدست آورده اند. استفاده گسترده از آن ها در نهادها و ارگان های بین المللی توجه رسانه ها و سیاست گذاران و هم چنین عموم مردم را بیش از پیش به این موضوع جلب کرده است. همین توجه زیاد انتقادات فراوانی را نیز به سمت این نشانگرها روانه کرده است که به همین دلیل روش شناسی های بسیاری در پاسخ به این انتقادات ارائه شده اند. این پژوهش به بررسی و مرور پیشرفت های حاصله در این روش شناس ها می پردازد. از میان مراحل فراوان ارائه شده در چارچوب ساخت نشانگرهای مرکب، این پژوهش به بررسی دومرحله ای وزن دهی و تجمیع در ساخت نشانگرهای مرکب به علت توجه زیاد منتقدان به این دو مرحله می پردازد و این گام های کلیدی را از منظر چارچوب نظری بررسی می کند. در موضوع وزن دهی، رویکردهای اختصاص وزن های مساوی به زیر نشانگرها، سیستم های وزن دهی متکثر و روش های وزن دهی داده محور شرح داده شده اند. در مبحث تجمیع نیز، دسته بندی مشهور رویکردهای موجود به دو گروه جبرانی و غیرجبرانی و تکنیک هایی که تا حدی تلفیقی از هر دو هستند (میانگین توان مرتبه r، روش طبقه بندی روکلاو، تابع حداقل- حداکثر، شاخص مایوتا- پارتو و روش حاصل ضرب وزن دهی شده) مورد بررسی قرار گرفته اند.