اعتبار اسناد و ادله الکترونیکی در رویه قضایی کنونی

اعتبار اسناد و ادله الکترونیکی در رویه قضایی کنونی

در قانون مدنی سند به نوشته ای گفته می شود که در مقام اثبات دعوا یا دفاع از خود قابل استناد باشد؛ بنابراین تعریف سنتی از سند نشانگر آن است که سند حتما باید به صورت مادی بوده و تجسم بیرونی داشته باشد. اما گرایش های روزافزون به بهره گیری از وسایل الکترونیکی و فناوری های جدید نهایتا سبب شد تا در بسیاری از کشورها بحث مربوط به سند الکترونیکی و اعتبار آن از جنبه های حقوقی مورد بحث قرار گرفته و مقررات شایسته ای در ارتباط با آنها به تصویب برسد. در نظام حقوقی ایران، تصویب قانون تجارت الکترونیکی در سال 1382 به این موضوع مهم پرداخت که براساس بند الف و ب ماده 2 این قانون، سند الکترونیکی اینگونه تعریف شده است " داده پیام هر نمادی از واقعه، اطلاعات یا مفهوم است که با وسایل الکترونیکی، نوری یا فناوری های جدید اطلاعات تولید، فرستاده، دریافت ذخیره یا پردازش می شود. داده پیام به وسیله اصل ساز، تولید یا فرستاده می شود تا مخاطب آن را دریافت نماید. تولید کننده و فرستنده داده پیام آن را با امضای الکترونیکی امضا می کند ". موضوع مهمی که در مورد این اسناد وجود دارد، میزان پذیرش، اعتبار و توان اثباتی اسناد الکترونیکی به عنوان سند در دادگاه می باشد. این مطالب در ماده 12 الی 16 قانون تجارت الکترونیکی مورد بررسی قرار گرفته است.