واکاوی مبانی فقهی ممنوعیت تخریب محیط زیست

موضوع تخریب محیط زیست از مسائل مهم و جدید در عرصه فقه و حقوق اسلامی به شمار می‌رود که زوایای آن به خوبی برای مجامع علمی و دینی روشن نشده است. از نظر فقهی، پذیرش مسئولیت بدون اثبات تقصیر و به عبارت دیگر، وضع مسئولیت مطلق برای تخریب گران محیط زیست، بلامانع است. اتلاف مواهب مشترک و مصادیق انفال از مصادیق اتلاف مال غیر است. گزینش مبنای مسئولیت مدنی درباره‌ی تخریب محیط ‌زیست نخست در راستای پیشگیری از ورود زیان است نه مجازات، دوم فلسفه‌ ی حمایت از محیط‌ زیست در برابر تخریب، علی ‌رغم دیدگاه طبیعت محور و دیدگاه انسان محور، از منظر فقهی، دیدگاه انسان-طبیعت محور است. بر اساس اصولی مانند اصاله الجواز و اصاله الاباحه استفاده از محیط ‌زیست اجازه داده شده است و از آنجا که استفاده از آن باعث ایجاد نشاط و طراوت روحی و جسمی و انجام بهتر وظایف دینی، شغلی و اجتماعی می شود، این نوع استفاده، برتری دارد و در صورتی که استفاده از محیط ‌زیست باعث حفظ یا بازیافت سلامتی شود، می‌توان حکم مستحب یا حتی وجوب جهت استفاده از محیط زیست را اثبات کرد.