جایگاه حسن نیت در توافقات پیش قراردادی در فقه اسلامی ، قوانین موضوعه افغانستان و اصول حقوق قراردادهای اروپایی

جایگاه حسن نیت در توافقات پیش قراردادی در فقه اسلامی ، قوانین موضوعه افغانستان و اصول حقوق قراردادهای اروپایی

کسی که اقدام به عمل حقوقی ( مانند عقد یا ایقاع ) یا عمل مادی که منشأ اثر یا آثار حقوقی است ، نماید و به صحت عمل خود اعتقاد داشته باشد ، اعتقاد او ، حسننیّت نام نهاده می شود . در مقابل ، هرگاه کسی در حین انجام دادن عمل حقوقی یا مادی ، در صحت آن ، شک ( موضوعی یا حکمی ) داشته باشد ، فاقد حسن نیّت پنداشته می شود .

به عبارت دیگر ، هرگاه شخص در حین عمل ، در وضعی باشد که آن وضع ، قادر به ایجاد سوء ظن نوعی ( و نه شخصی ) گردد ، فرد مذکور ، فاقد حسن نیّت ارزیابی می گردد. بنابراین ، کسی که ساعت طلا را به ثمن بخس می خرد نمی تواند مدعی داشتن حسن نیّت گردد . بنابراین ، اصل حسن نیّت ، طرفین را در گفتگوهای مقدماتی و توافقات مقدماتی ، ملزم می کند تا برای رسیدن به هدف مشترک حقوقی ، در نهایت صداقت ، جدیت و شفافیت با یکدیگر همکاری داشته باشند و صادقانه به ارائه ی اطلاعات ضروری و لازم بپردازند .

یعنی طرفین موظفند ضمن رعایت رازداری نسبت به اطلاعات محرمانه ی طرف مقابل و عدم مذاکره ی موازی، منافع یکدیگر را محترم بشمارند. حال سئوال اساسی که در اینجا پدید می آید این است که فقه اسلامی ، قوانین موضوعه ی افغانستان و اصول حقوق قراردادهای اروپایی چه جایگاهی را برای اصل حسننیّت در قراردادهای پیش قراردادی قائل شده است؟ مقاله ی حاضر به هدف یافتن پاسخ پرسش فوق ، جایگاه حسن نیّت در توافقات پیش قراردادی را با روش توصیفی - تحلیلی مورد بررسی قرارداده و ثابت کرده است که حسن نیّت از منظر منابع مذکور، به عنوان یک قاعده ی کلی، در توافقات پیش قراردادی پذیرفته شده است.