پیش بینی تاب آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه ای اضطراب کرونا

پیش‌بینی تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه‌ای اضطراب کرونا

سابقه و هدف: محققان در سال‌های اخیر به مفهوم تاب‌آوری در برابر سوانح بسیار توجه کرده‌اند. سوانح طبیعی که جزئی از فرایند زندگی بشر به شمار می‌رود و هر روزه بر تعداد و تنوع آنها افزوده می‌شود، چالشی اساسی در جهت نیل به توسعه پایدار جوامع انسانی مطرح شده است. پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی با نقش واسطه‌ای اضطراب کرونا انجام شده است.

روش کار: روش پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر اجرا همبستگی است. جامعه آماری پژوهش تمامی شهروندان منطقه 15 شهر تهران در سال 1400 بود. از جامعه آماری حاضر با استناد به جدول مورگان نمونه‌ای به‌تعداد 380 نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شد. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه نگرش مذهبی جورج، پرسش‌نامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون و مقیاس اضطراب کرونای علیپور استفاده شد. درنهایت داده‌های جمع‌آوری‌شده با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون و تحلیل مسیر تجزیه‌وتحلیل شد. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده‌اند.

یافته‌ها: نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که نگرش مذهبی توانایی پیش‌بینی عواطف مثبت شهروندان، عواطف امن و کنترل تاثیرات منفی را دارد. همچنین مشخص شد که اضطراب کرونا توانسته است در پیش‌بینی تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح طبیعی بر اساس نگرش مذهبی نقش واسطه‌ای ایفا نماید.

نتیجه‌گیری: می‌توان گفت متخصصان و صاحب‌نظران جهت ارتقای تاب‌آوری اجتماعی شهروندان در برابر سوانح علاوه‌بر توجه به نگرش مذهبی افراد باید از برنامه‌هایی برای کاهش اضطراب نیز استفاده نمایند.