تحلیلی بر مردم سالاری دینی در ایران

بحث‌ از جایگاه‌ و نقش‌ مردم‌ در تاسیس‌ حکومت‌ و نحوه‌ اداره‌ جامعه، از جمله‌ مباحث‌ مهمی‌ است‌ که‌ ریشه‌های‌ تاریخی‌ عمیقی‌ در قلمروی‌ سیاست‌ و حکومت‌ در جوامع‌ مختلف‌ دارد. جمهوری اسلامی ایران معرف نگاه و رویکردی دین مدارانه به مردم سالاری است. مردم سالاری دینی حاصل رویکرد به اراده ی الهی و خواست مردم، به شرط عدم مخالفت این خواست با اراده الهی، است. در این نوع از حکومت، ضمن پایبندی به خواست مردم در حوزه های مشخص، دین به مثابه منبع ایجادکننده مشروعیت طرح می شود. بر این اساس هدف از این پژوهش بررسی مفهوم مردم سالاری دینی در ایران و مقایسه آن دموکراسی غربی است. از روش توصیفی- تحلیلی در این تحقیق استفاده شده، جمع آوری اطلاعات بصورت کتابخانه ای، منابع الکترونیکی و مطالعه متون، پژوهش ها و تحقیقات انجام شده در زمینه موضوع مورد نظر جمع آوری و تدوین شده است. در باب سازگاری اسلام با مردم سالاری، باید گفت که هدف و مقصد نهایی اسلام، تعالی و تکامل انسان است. مطابق این ایده انسان ها باید بر سرنوشت خویش مسلط باشند زیرا انسان مجبور و تحت سلطه نمی تواند در حوزه عمومی و خصوصی، تصمیم گیر و تعالی طلب باشد. مردم سالاری دینی ماهیتاً با مردم سالاری غربی تفاوت دارد. مردم سالاری دینی با دو بال مشروعیت و مقبولیت، تعالی مادی و معنوی جامعه را هدف اصلی حاکمیت می داند و همانند مردم سالاری غربی، فقط بعد مادی زندگی انسان توجه ندارد. محور اصلی در این گفتمان، خدمت و ایجاد بستری عادلانه برای رسیدن به رشد و توسعه مادی و معنوی است.