تحلیل و ارزیابی نماگرهای جمعیت شناسی سالمندی در ایران

امروزه در اکثر جوامع جمعیت ها به سرعت در حال سالمند شدن هستند و سالخوردگی به عنوان یک مسئله مهم برای این جوامع مطرح می شود. با اینکه جمعیت سالمند در ایران سهم کمی از جمعیت کشور را به خود اختصاص داده اما با بوجود آمدن مرحله انتقال سنی جمعیت از جوانی و حرکت به سوی سالمندی، این مسئله نیازمند توجه و تأمل بیشتری است. هدف این مقاله ارزیابی و تحلیل نماگرها و شاخص  های جمعیت  شناسی سالمندی جمعیت در ایران می باشد. برای دستیابی به این هدف از روش اسنادی و تحلیل ثانویه داده های سرشماری عمومی نفوس و مسکن مرکز آمار ایران سال های 1385 و 1390 استفاده شده است. نتایج و یافته های تحقیق نشان می دهند که نماگرهای جمعیت شناسی سالمندی جمعیت همچون نسبت سالمندی، نسبت جنسی سالمندان، شاخص سالمندی، شاخص ورتهایم، نرخ مشارکت اقتصادی سالمندان، نسبت وابستگی سالمندی و نرخ باسوادی سالمندان در ایران برای سال 1390 به ترتیب برابر 2.8، 96، 35، 4.23، 1.21، 1.41 و 3.49 برآورد شده است. بنابر این با توجه به اینکه در سالهای آتی از زاد و ولد و باروری کاسته می شود پیش بینی می شود که جامعه ایران به سمت سالخوردگی سوق پیدا خواهد کرد که این مسئله می تواند نتایج و مسائلی از جمله افزایش توجه به تأمین نیازهای سالمندان را نیز با خود به همراه داشته باشد.