حساسیت و اختصاصی بودن آریتمی های ریپرفیوژن در پیش گویی عملکرد بطن چپ در بیماران با سکته قلبی قدامی

زمینه و هدف: بیماری های عروق کرونر و انفارکتوس حاد میوکارد جزو شایع ترین علت مرگ و میر در جهان و ایران می باشند. استفاده از روش های ریواسکولاریزاسیون نقش عمده ای در درمان این بیماری ها دارد. استفاده از ترومبولیتیک ها به خصوص استرپتوکیناز به جهت سادگی مصرف و عدم نیاز به پرسنل و تجهیزات خاص با استقبال همراه بوده است. یکی از علایم اثربخشی استرپتوکینازدر ایجاد ریپرفیوژن به ناحیه انفارکته، ایجاد آریتمی به دنبال ریپرفیوژن می باشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی میزان حساسیت و اختصاصی بودن ایجاد آریتمی ریپرفیوژن جهت پیشگویی عملکرد بطن چپ در بیماران با سکته قلبی قدامی انجام شد.

روش کار: مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی و آینده نگر بود. کلیه بیماران با سکته حاد قدامی قلب که در بخش (cardiac care unit) ccu بیمارستان بوعلی بستریشده و استرپتوکیناز دریافت کرده بودند به تعداد 100 نفر وارد مطالعه شدند. بیماران با سابقه نارسایی قلبی و منع مصرف استرپتوکیناز و یا بیمارانی که در عرش شش ساعت اول سکته قلبی فوت کردندو فرصت برای اقدامات تشخیصی وجود نداشت از مطالعه حذف شدند. طی 24 ساعت بعد از زمان بستری، بیماران تحت اکوکاردیوگرافی قرار گرفتند و عملکرد بطن چپ و میزان کسر جهشی (ejection fraction) تعیین شد. در نهایت اطلاعات جمع آوری شده به کمک برنامه آماری spss و با استفاده از روش آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: 52% از بیماران حین دریافت استرپتوکیناز و پایش دچار آریتمی شدند که از این تعداد 33% دارای عملکرد بطن چپ طبیعی و 19% دچار اختلال عملکرد بطن چپ بودند. در 48% باقیمانده که آریتمی اتفاق نیفتاد در 21% عملکرد بطن چپ طبیعی و در بقیه مختل بود.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که ایجاد آریتمی ریپرفیوژن می تواند با حساسیت 61% و اختصاصیت 58% ابقای عملکرد بطن چپ را پیش گویی کند و بین ابقای عملکرد بطن چپ بعد از درمان با استرپتوکیناز و ایجاد ریپرفیوژن رابطه آماری معنی دار وجو داشت (0.05p<).