اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی زنان دارای روابط فرازناشویی

اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی زنان دارای روابط فرازناشویی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر بر ناگویی هیجانی زنان دارای روابط فرازناشویی انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه ی مورد مط العه در این پژوهش شامل کلیه زنانی که درگیر روابط فرازناشویی با فرد دیگری پیداکرده بودند است که درسال 1400 درشهتر تهران انجام گرفت که به روش نمونه گیری در دسترس 30 نفر از آنها، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند.

گروه آزمایش به مدت یک ماه، برنامه روان درمانی مثبت نگر را در 10 جلسه 60 دقیقه ای به صورت گروهی دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از مقیاس و پرسشنامه های آلکسی تیمیا تورنتو- 20 (بگبی و همکاران، 1994) و پرسشنامه گرایش به روابط خارج از ازدواج (شیردل، 1385) در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد.

به منظور تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای ناگویی هیجانی، تفاوت معناداری وجود دارد. با توجه به یافته های حاضر از پژوهش می توان اظهار کرد که روان درمانی مثبت نگر باعث کاهش ناگویی هیجانی زنان دارای روابط فرازناشویی شده است. بنابراین، روان درمانی مثبت نگر می تواند به عنوان شیوه مناسبی در جهت بهبود تعارضات و کاهش ناگویی هیجانی زنان دارای روابط خارج از خانواده در نظر گرفته شود .