احکام فقهی عرفان های کاذب

احکام فقهی عرفان‌های کاذب

عصر جدید عصر معنویت خواهی لقب گرفته است و در همه جوامع بشری نشانه‌های روشن از معنویت گرایی نوظهور مشاهده می‌شود. این وضعیت از طرفی فرصتی خوب و استثنایی در اختیار مدافعان معنویت خواهی حقیقی و مبلغان اسلام راستین برای ارائه نسخه حقیقی هدایت الهی قرار داده ولی از طرفی تهدیدی بسیار خطرناک علیه معنویت خواهی اسلامی به‌شمار می‌رود.

زیرا ارضای کاذب معنویت خواهی بشر، به وسیله‌ی عرفان‌های کاذب به مراتب خطرناک تر از فقدان معنویت است. عرفان‌های نوظهوری، که هرچند خاستگاه اصلی بسیاری از آنها شرق و به ویژه هندوستان است ولی در بستر مدرنیته غربی روییده‌اند و با مبانی فرهنگ غربی کاملا سازگارند. “پلورالیسم” و “اومانیسم” و “سکولاریسم” همگی از مبانی یا محصولات مدرنیته‌اند که در عرفان‌های نوظهور به صورت صریح یا ضمنی مورد پذیرش قرار گرفته‌اند.

عرفان‌های نوظهور غربی فعال در ایران با اعتقاد به مظاهر کفر و الحادی همچون حلول و تناسخ و تفویض و اباحی‌گری و انکار برخی اصول و فروع دین مقدس اسلام و... به ستیزه با دین مقدس اسلام برخاسته‌اند. در این صورت از منظر احکام فقهی از مصادیق افساد فی‌الارض، ارتداد و بدعت می‌باشند. از منظر احکام حقوقی، شامل حقوق موضوعه می‌باشند.