تبیین ارتباط میان مفاهیم معماری بومی و پایداری از ره گذار پرداختن به دوگانه ی سنت و مدرنیته

تبیین ارتباط میان مفاهیم معماری بومی و پایداری از ره گذار پرداختن به دوگانه ی سنت و مدرنیته

توسعه بر سیاق دوران مدرن، با تکیه بر کمیت، سهولت و سرعت، سبب پیدایش رفاه گسترده در نقاط مختلف جهان نسبت به اعصار پیشین شد. لکن پیآمدهای ناگوار این شکل از توسعه، در دهه های اخیر مورد توجه قرارگرفته است. نقد توسعه ی مدرن، بر نوع نگرش آن به ساحت آینده و نیازهای پیش رو، معطوف شده است. سنت و امکانات آن به منزله ی یک نحو بودن در هستی -ماقبل پارادایم های معطوف به توسعه - در روزگار نقد مدرنیته، محل الهام پاره ای از متفکران، برای اصلاح مسیر رشد بر اساس الگوی فکری مدرن قرار گرفته است.

نوشتار حاضر در تلاش است که مفاهیم معماری بومی و پایداری را در ارتباط با دوگانه ی سنت و مدرنیته، بازشناسی نماید. روش پژوهش، تفسیری از طریق مطالعه ی اسنادی و تاویل واژگانی می باشد. یافته های این نوشتار حاکی از آن است که دست آوردهای معماری بومی، به مثابه مصادیق یک فرآیند ناخودآگاه، نمی تواند بی آن که به فرآیند و مسیر دست یابی آن ها توجه شود، مورد استفاده قرارگیرند. فرآیند توسعه ی پایدار به عنوان کنشی خودآگاه، با توجه به ویژگی ها و شاخص های منابع الهامی مانند سنت و معماری بومی، می تواند در مهار افسارگسیخته ی رشد مدرن و تبعات نامطلوب آن، تاثیرگذار باشد.