مروری بر پروتکل های بارگذاری فوری و زود هنگام در ایمپلنت های دندانی

مقدمه: نظریه درمان بیماران بیدندان توسط ایمپلنت های اسئواینتگره، اولین بار در دهه 1960 معرفی شد. برای به حداقل رساندن احتمال شکست ایمپلنت ها توصیه شده بود که ایمپلنت ها را حین دوره ترمیم دور از بارگذاری (loading) نگهداریم. اخی را مطالعات روی اینتگریشن (integration) سریعتر و دوره ترمیم کوتاه تر قبل از قرار گیری رستوریشن متمرکز شده است و پروتکل های مختلف بارگذاری (بارگذاری فوری، بارگذاری زود هنگام) به خوبی با اصول بیولوژیک اینتگریشن ایمپلنت قابل تفسیر می باشد. هر یک از انواع مختلف بارگذاری نیازمند ملزومات خاصی می باشد و ریسک فاکتورهای خاصی هم برای انواع متفاوت بارگذاری وجود دارد.

اهداف:  در این مقاله به مرور انواع متفاوت بارگذاری و ملاحظات جراحی و پروتزی دخیل در آن ها می پردازیم.