بررسی ساختارگرایانه ی داستان بیژن و منیژه بر اساس نظریه روایت گریماس

یکی از عواملی که می تواند زیبایی یک متن ادبی را افزایش دهد، فهم های گوناگونی است که از خوانش متن برای خواننده پدید می آید. مطالعه آثار کلاسیک به شیوه ای روشمند و بر اساس نظریه های ادبی، این امکان را مهیا می کند تا خوانندگان ابعاد تازه ای از متن را کشف کنند و از این طریق متون ادبی در دوره های گوناگون طراوت و تازگی خود را حفظ خواهند کرد و تبدیل به متن هایی برای همه زمان ها خواهند شد. داستان بیژن و منیژه اگر چه در متنی حماسی قرار گرفته است، درونمایه ای عاشقانه دارد و مورد توجه پژوهندگان بسیاری نیز قرار گرفته است. مقاله ی حاضر از منظر ساختارگرایانه به این داستان می پردازد و سعی دارد آن را بر اساس نظریات گریماس از نظر ساختار روایت، الگوهای کنش و قاعده های پیرنگ داستان مورد بررسی قرار دهد که در نهایت از طریق بررسی روابط متقابل در عملکرد کنشگرها، تقابل های گوناگون در متن آشکار شود.