نقش حس مکان در مطلوبیت فضای اقامتی کودکان بی سرپرست

امروزه مفاهیمی چون حس مکان و دلبستگی به مکان در ادبیات معماری و شهرسازی به ویژه در حضور مطالعات محیطی بسیار مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. مقاله حاضر به تعریف مفاهیم حس مکان، فضای اقامتی کودکان بی سرپرست و بررسی عوامل تاثیرگذار بر آن ها می پردازد. امروزه به دلایل مختلف، کودکان بسیاری بدون سرپناه متولد می شوند. این کودکان نیازمند مکانی هستند که در آن علاوه بر سکونت، به رابطه مناسب محیط مورد نظر با نیازهای آنان اهمیت ویژهای مبذول شود. یکی از موارد مهم فضایی است که کودکان در آن رشد می کنند. فضا و محیط هم در پرورش جسمی و هم در رشد و بالندگی روحی- روانی کودکان تاثیرگذار هستند. از آن جایی که «حس تعلق» به عنوان یکی از مهم ترین معیارهای کیفیت فضای معماری مطرح است، با در نظر گیری تمام ابعاد تشکیل دهنده حس تعلق، که با یک دسته بندی کلی شامل عوامل درون فردی و برون فردی می باشد این مقاله سعی دارد با در نظر گرفتن عوامل تاثیرگذار بر حس مکان، در مطلوبیت فضای اقامتی کودکان بی سرپرست و در نتیجه در روند بهبود فضای زندگی آن ها گامی به جلو بردارد. نتایج حاصل، با تاکید بر عامل موثر امنیت نشان می دهد که افزایش امنیت در فضای زندگی این کودکان می تواند در ارتقاء حس رضایتمندی آنان از محیط موثر بوده و در نتیجه بر مطلوبیت فضا بیافزاید.