اثربخشی ورزش گوی رانی بر سلامت روان دانش آموزان ابتدایی مبتلا به سندروم داون

سندرم داون همراه با درجاتی از عقب ماندگی ذهنی و اختلالات جسمی مانند مشکلات هورمونی، نقایص قلبی و عروقی، ضعف بینایی همراه است. ضعف بینایی می تواند عاملی تشدید کننده بر ضعف وتنبلی این افراد باشد. یکی از مهمترین رشته های ورزشی که در ایران برای این افراد مرسوم می باشد ورزش گوی رانی نام دارد. پژوهش حاضر باهدف مشخص نمودن میزان تاثیر ورزش گوی رانی بر سلامت روان دانش آموزان ابتدایی مبتلا به سندروم داون با ضعف بینایی می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل تمامی دانش آموزان پسرمقطع ابتدایی مبتلا به سندروم داون با ضعف بینایی در مدارس استثنایی شهرستانهای غرب استان تهران است که 85 نفرتعداد آن می باشد تعداد30  نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه کنترل (15نفر) و گروه شاهد (15نفر) جایگزین شدند. پرسشنامه سلامت روان(ghq28)  توسط مادران هریک از دانش آموزان در خصوص فرزند خود، بعنوان پیش آزمون تکمیل گردید و پس از آن به گروه آزمایش 13 جلسه 45 دقیقه ای ورزش گوی رانی توسط مربی حاذق آموزش داده شد. ولی گروه کنترل آموزش خاصی دریافت نکردند، پس از اتمام جلسات آموزش، دوباره پرسشنامه مذکور توسط مادران هریک از دانش آموزان در خصوص فرزند خود و بعنوان پس آزمون تکمیل گردید پس از تجزیه اطلاعات، یافته های پژوهش حاضر نشان داد که ورزش گوی رانی بر مولفه های علایم اضطراب، اختلال در کارکرد اجتماعی و افسردگی تاثیرمثبت و معنی داری دارد .(p<0.05) نتیجه این پژوهش نشان می دهد هرچه مشارکت دانش آموزان سندروم داون با ضعف بینایی در فعالیتهای گروهی- ورزشی بیشتر باشد میزان برخورداری این افراد ازسلامت روان بیشتر محسوس می گردد.