مقایسه اثربخشی درمان راه حل مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی و انعطاف پذیری روانشناختی زنان خانه دار

مقایسه اثربخشی درمان راه حل مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی و انعطاف پذیری روانشناختی زنان خانه دار

زمینه و هدف: اجتماعی شدن جنسیتی، زمینه طرد اجتماعی، اختلالات روانشناختی، کاهش کیفیت زندگی و رضایت زناشویی زنان را فراهم می کند، لذا واکاوی و درمان این مشکلات در زنان خانه دار اهمیت دارد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان راه حل مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر رضایت زناشویی و انعطاف پذیری روانشناختی زنان خانه دار بود. روش بررسی: روش پژوهش نیمه تجربی از نوع طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، زنان خانه دار شهر بهبهان در نیمه دوم سال 1398 بود که به روش نمونه گیری هدفمند، تعداد 45 نفر واجد شرایط انتخاب و به صورت گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه قرار گرفتند و به پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (السون و فاورز، 1993 ) و پرسشنامه انعطاف پذیری روانشناختی (بوند و همکاران، 2011 ) پاسخ دادند. گروه گواه در انتظار ماند و گروه درمان راه حل مدار طی 8جلسه 120 دقیقه ای و گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد طی 12 جلسه90 دقیقه ای مداخله ها را دریافت نمودند؛ در پایان، مجدداً آزمودنی های سه گروه، توسط پرسشنامه ها ارزیابی شدند.

داده ها توسط تحلیل کوواریانس و در نظر گرفتن سطح معناداریp ≤ 0.05  در نرم افزار 24 spssتحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد درمان راه حل مدار و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش رضایت زناشویی و انعطاف پذیری روانشناختی زنان خانه دار تأثیر معناداری دارند. (p<0.001) مقایسه اثربخشی این روشها نشان داد درمان راه حل مدار در افزایش رضایت زناشویی موثرتر است، (p<0.001) بین این روشها در افزایش انعطاف پذیری روانشناختی تفاوتی مشاهده نشد. (p>0.05)نتیجه گیری: علاوه براینکه از این شیوه های درمانی می توان به عنوان درمان های مؤثر برای بهبود انعطاف پذیری روانشناختی و رضایت زناشویی زنان خانه دار استفاده کرد؛ تقدم استفاده در درمان مشکلات زناشویی با درمان راه حل مدار است.