مروری پژوهشی براختلال پارکینسون

مروری پژوهشی براختلال پارکینسون

بیماری پارکینسون parkinson’s disease بیماری پارکینسون (parkinson’s disease یا pd) برای اولین بار توسط دانشمند بریتانیایی دکترجیمز پارکینسون (james parkinson) در سال 1817 میلادی توصیف شد او نام این بیماری را “فلج لرزان” نامید که امروزه آن را تحت عنوان بیماری پارکینسون می شناسند. بیماری پارکینسون فلج تحرکی نیز نامیده می شود. این بیماری بوسیله 1) سختی قسمت زیادی از عضلات بدن 2) لرزش غیر ارادی نواحی مبتلا حتی هنگامی که شخصی در حال استراحت است و همیشه با فرکانس ثابت 3 تا 6 سیکل در ثانیه 3)ناتوانی شدید برای شروع کردن حرکات، موسوم به بی حرکتی تشخیص داده می شود. بیحرکتی که در بیماری پارکینسون بوجود می آید غالباً برای بیمار زجرآورتر از علائم سختی عضلانی و لرزش است زیرا برای انجام حتی ساده ترین حرکات در بیماری پارکینسون شدید شخص باید حد اکثردرجه تمرکز را اعمال کند. کوشش روانی و حتی زجر روانی که لازم است تا موجب شروع حرکت شود غالباً در آخرین حد نیروی اراده شخص قرار دارد. سپس هنگامی که حرکت واقعاً بوجود می آید سخت بوده و بجای آنکه نرم ویکنواخت باشد حالت منقطع و پرشی دارد. بیماری پارکینسون یک بیماری دستگاه عصبی مرکزی در بزرگسالان مسن تر که مشخصه آن سفتی عضلانی پیشرونده تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارت های حرکتی است. این اختلال هنگام رخ می دهد که نواحی خاصی از مغز توانایی خود در تولید دوپامین (یکی از ناقلین عصبی در مغز) را از دست می دهند.