رابطه ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده ساکن در خوابگاه‏ های مرکز شهر تهران در سال 1397

مقاله رابطه ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده ساکن در خوابگاه‏ های مرکز شهر تهران در سال 1397

هدف از این پژوهش بررسی رابطه ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده ساکن در خوابگاه‏های مرکز شهر تهران بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری کلیه دانشجویان ساکن در خوابگاه‏های مرکز شهر تهران با تشخیص افسردگی در سال تحصیلی 1398-1397 بودند. حجم نمونه 100 نفر از این‏ دانشجویان به شیوه نمونه‏گیری در دسترس انتخاب‌ و به پرسشنامه های پرسشنامه ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (1994)، تمایزیافتگی خود دریک، مورداک، مارسزالک و باربر (2015)، خودشیفتگی راسکین و تری (1988) و افسردگی بک، استیر و براون (1996) پاسخ دادند. داده‏های جمع ‌آوری ‌شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره تحلیل شد. یافته‌ ها نشان داد که بین ناگویی هیجانی با تمایزیافتگی شخصیتی رابطه منفی و معنی ‏داری وجود دارد.(p<0.01)

بین ناگویی هیجانی با خودشیفتگی رابطه مثبت و معنی ‏داری وجود دارد.(p<0.01)  نتایج تحلیل رگرسیون چندمتغیره نیز آشکار کرد که 4.65% درصد از کل واریانس تمایزیافتگی شخصیتی و 1.59% درصد از کل واریانس خودشیفتگی به‌ وسیله ابعاد ناگویی هیجانی تبیین می‏شود. یافته‏های این پژوهش نشان می دهد که ابعاد ناگویی هیجانی سهم معنادار در پیش ‏بینی تمایزیافتگی شخصیتی و خودشیفتگی در دانشجویان افسرده دارند.