پیش بینی احتمال زمین افتادن سالمندان بستری در بیمارستان های شهر اصفهان؛ کاربرد مقیاس مرس

روش بررسی: پژوهش حاضر، مطالعه ای توصیفی- تحلیلی (مقطعی) است. روش نمونه گیری، خوشه ای و سپس سهمیه ایی با تعداد 400 نمونه بوده و ابزار پژوهش پرسشنامه ایی مشتمل بر دو بخش، که بخش ابتدایی شامل مشخصات دموگرافیک، تعداد داروهای مصرفی، تشخیص، بخش و بیمارستانی که بیمار سالمند در آن بستری می باشد و بخش دوم مقیاس زمین افتادن مرس است. این پرسشنامه توسط پرسشگران آموزش دیده تکمیل گردید. از آزمون آماری chi-square جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

یافته ها: این مطالعه نشان داد که بین میانگین سنی، سابقه زمین افتادن در سه ماه گذشته، نوع کمک های حرکتی، داشتن خط وریدی، کیفیت راه رفتن، وضعیت ذهنی، مصرف سه دارو یا بیشتر، ابتلا به بیماری های قلبی عروقی، بیماری عصبی و خطر احتمال زمین افتادن رابطه وجود دارد. بطور کلی یک دوم سالمندان بستری در بیمارستان دارای احتمال خطر زمین افتادن هستند.

نتیجه گیری: زمین افتادن بیمار تهدیدی مهم برای توانایی خدمات بهداشتی در ارائه مراقبت است. پرستاران می توانند بیماران در معرض خطر را شناسایی کنند که یک برنامه پیشگیری کننده می تواند میزان زمین افتادن را کاهش دهد.