مقایسه تطبیقی شاخص های پیاده مداری در بازارهای سنتی و خیابان های تجاری (نمونه موردی: بازار سنتی و خیابان بوعلی سینا همدان)

اصلی ترین نوع جابه جایی در شهرهای پیش از انقلاب صنعتی پیاده روی بوده است. پس از آن و با ورود اتومبیل به شهرها، عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. همچنین استفاده افراطی از وسایل نقلیه شخصی، مشکلات متعددی را به وجود آورده بود. بروز مشکلات متعدد، باعث توجه دوباره ی برنامه ریزان و طراحان شهری به پیاده مداری شد. در این پژوهش با فرض این که تقویت پیاده مداری میتواند نقش مؤثری در بهبود کیفیت فضاهای شهری داشته باشد به مقایسه بازار سنتی با خیابان بوعلی سینا همدان پرداخته شده است. معیارهای اصلی پیاده مداری از طریق مرور ادبیات و پیشینه پژوهش استخراج گردیده اند. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی(ahp)  جهت وزن دهی به معیارها و زیرمعیارها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد خیابان بوعلی سینا در قیاس با بازار سنتی همدان که نسبتاً دارای بافت قدیمی تری می باشد، شرایط نامساعدتری دارد. (لازم به ذکر است که هیچ یک از فضاهای مورد مطالعه در سطح مطلوبی از پیاده مداری قرار ندارند و صرفاً بین دو گزینه قیاس صورت گرفته است.) همچنین بررسی تفصیلی تر نتایج نشان می دهد در معیار "جذابیت" هر دو نمونه شرایط نسبتاً برابر و در معیار "پایداری" بازار شرایط مطلوب تری دارد. بر همین اساس با توجه به زیرمعیارها و شاخص هایی که معیارهای فوق را تبیین می کنند میتوان انتظار داشت با اقداماتی همچون محدود نمودن و کنترل حرکت سواره، افزایش امنیت، تقویت فعالیت های شبانه، بهبود دسترسی انواع مدهای حمل و نقل، ایجاد فضاهای مکث و نشستن و... پیاده مداری در مکانهای مورد مطالعه و درنتیجه کیفیت فضای شهری افزایش یابد.