تجلی خداشناسی عاشقانه رودکی

تجلی خداشناسی عاشقانه رودکی

ابوعبدالله جعفر بن محمد بن حکیم بن رحمن بن آدم متخلص به رودکی، نخستین شاعر مشهور ایرانی فارسی تمدن ایران در دوره سامانی در سده چهارم هجری قمری و استاد شاعران این قرن است. ولادتش در پنج ده رودکی ناحیه ای در نخشب و سمرقند است. در کودکی قرآن آموخته و دوره ای از عمر خود را در تیره چشمی گذرانیده است. تا این که در سال 322 هجری قمری دارفانی را وداع گفته است (صفا، 1374: 374 نقل به تلخیص). بیش تر اشعار او امروزه بر جای نماده اما همین مقدار هم هر یک گویای قابلیتی است و حرفی نهفته دارد که گرچه از نظر کمی زیاد نیست اما از نظر کیفی بسیار متنوع و بسیار وسیع است.

بی شک رودکی و هر شاعر بزرگ دیگر نمی توانسته مستقل از تحولات و آموزه های خداشناسی به عرفان و سرودن شعر بپردازد. در واقع همین اندک شعر، عشق خداجویی را در اندیشه این شاعر ایرانی نشان می دهد و جهت گیری کلی او را می توان از خلال سخنان وی در واقع مقوله تاثیر گذاری هم چون خدا باز شناخت.